NO SE PUEDE LEER ALGO ASÍ SIN LLEVAR LOS LABIOS PINTADOS

miércoles, 27 de febrero de 2008

You see all my light and you love my dark...

Hoy me he encontrado con mi pasado... No le ví la cara, pero era él, tenía sus ojos, aunque no podía verlos, estaban ahi...
Y hemos hablado de lo que fuimos (inocencia y sueños), de lo que somos (figuritas de papel) y de lo que podríamos haber sido ("porque dos no es igual que uno más uno")...
Y como vino se fué... se fué la luz ... y me dejó a oscuras con mi presente...
A solas con mi presente he ido a revisar la bibliografía de tu pasado. Capítulo a capítulo te fuí leyendo en ella, tus sueños, tus miedos, tus risas y tus broncas... Soy una estúpida! pero incluso en tus broncas me gustaría haberme encontrado... Pero no era yo quien estaba entre líneas... yo no existía en ese glosario ...
Y ahora miro al futuro y quiero huir, escapar de él! pero eso es imposible, porque el futuro es todo lo que hay tras cada segundo, tas cada latido, y nunca tendrá un final que no sea mi propio final... O puede que lo que en realidad desee sea correr a su encuentro... Pero estoy tan cansada.... y soy tan pequeña...
Necesito nuevos (Buenos?) aires... necesito un tiempo (sin reloj).... necesito espacio (vacío contigo?).... necesito algo (la nada y yo).... necesito (qué linda canción)....

Alguien dijo: "la vida es sueño", y otro contestó "los sueños, sueños son", así que por (gris y aplastante) lógica : la vida vida es...

lunes, 25 de febrero de 2008

Recomendaciones del día

Musicales:
__1__ La que suena, por supuesto! Iván Ferreiro un crack, y esta canción... insuperable! no puedo evitar moverme al ritmo de esa guitarra y cantar con rabia, por todas esas personas que no quieren que las quieran, solo quieren que las abracen....
___2__ "Segundo premio", de Los Planetas: o de cómo hacer el mayor reproche de tu vida sin decir ni una mala palabra...
___3__ "Hey Satan", de Sigur Ros: porque a pesar del nombre transmite una paz increíble.
___4__ "This time could be the last one", de Deluxe: ( ...when you thougth that she would stay forever, and she's gone at now...) Y tú que harías si supieras que esta es la última vez??

De_lo_otro: abre una cerveza bien fría (Quilmes a poder ser), ponte cómodo y disfruta; quiere y déjate querer; sueña 25 horas al día; y, sobre todo sonríe...

sábado, 23 de febrero de 2008

Twenty


No me canso de hablar de amor.
Es una forma de ahuyentar mi dolor.
No te encuentro y no sé donde estoy... te he esperado tanto!....


No he aprendido la lección. Lo he vuelto a hacer, pero he vuelto a nacer.
Te quiero y tengo miedo, pero lo sigo haciendo, pero lo sigo haciendo....


Mi enfermedad dura ya muchos años, me hace ver cosas que nadie puede ver, me hace escuchar lo que nadie puede escuchar... pero a la hora de hablar, solo puedo gritar.

Te quiero tanto! te adoro, y mi llanto no me deja mirarte a la cara...

Lo he pensado tantas veces! y aunque tú no me quieras, no lo haré, no, no me dejaré vencer...

Te odio y siento que he perdido tanto tiempo, y ahora tiemblo....




viernes, 22 de febrero de 2008

Mi curriculum delictivo




Recuerdo que era verano, Valdoviño (A Coruña). Yo tendría unos 7-8 años y siempre me gustó saltarme las normas...
Recuerdo los chicles de fresa, esos que ya no existen, que han debido de ser retirados del mercado por insalubres y/o peligrosos en general. Aquello no sabía a fresa, por lo menos no a una fresa en buen estado de conservación, y el sabor a nin_se_sabe duraba hasta justo el instante siguiente a la transformación de tan preciada (y barata) golosina el un amasijo pétreo cuya misión en este mundo era sin duda esguinzarte - sino luxarte completamente- las mandíbulas.
Pero el culmen de la dulce condena (wenisima canción!!) era el premio... Ese "rasca y gana" que te hacía soñar con ser la dueña de una maquinita mata-marcianos por la que ser adorada en todo el pueblo, una diosa de uñas negras de tanto "rasca", pero diosa... El rasca en cuestión constaba de tres casillitas, si detrás del pegote negro se escondían otros tantos marcianitos cabezones.... Pasaporte al olimpo!!!
Ese fué el movil de mi primer delito.... la "maqueniña". He de decir en mi favor, antes de continuar, que en todo ésto fué cómplice mi hermano mayor, ese que os dije que siempre había sido adulto... Él me incitó!!! yo no quería!! weno, sí quería...
El caso es que lo planeamos momento "equipoA". Íbamos de dos en dos al "Josvi"; uno compraba en lo que el otro se hacía el inocente cubriendo la retaguardia (no sé de qué, porque en realidad pagábamosmos loque nos llevábamos) Paso 2, el delicado: subíamos a mi cuarto (qué listo mi hermano!!! así vendrían a por mi!!!) y comenzaba el trabajito fino: se trataba de diseccionar los "rascas" cutter en mano (el "cutteador" por supuesto mi hermano, que para algo iba a ser médico, y además, se criminalizó, pero hasta en eso era adulto, y no era cuestión de que su hermanita se quedase sin un dedo) La tensión se respiraba en el ambiente... bisturí, sudor, pegamento ... Y en unos interminables minutos... ahí estaba!!! viveeeeee!!!!!! ( véase Frankenstein) Una maravillosa falsificación del rasca ganador!! con sus 3 marcianitos cabezones perfectamente alineados.... La siguiente parte del plan era la mia, mi momento; me tocaba, puede que por ser la pequeña y por tanto más inocente ante los ojos de la sra. del "Josvi", o puede que porque mentir siempre se me ha dado bastante bien, ser la que entregase la falsa prueba de mi falsa fortuna, a la encargada de canjearla por la tan deseada maqueniña... Estiro la manita con mi mejor sonrisa... y hecho!!! gírate despacio, con calma, que no se te note la tensión del delito, llega a la puerta... y corre!!!!
He de decir que mi madre es la farmacéutica (autóctona) del pueblo, con sede al lado del ayuntamiento y de la policía local, por lo que en caso de ser descubierto mi delito de poco servía correr... estaba localizada sin remedio! Pero eso son cosas que no te planteas en esos momentos...

A la semana, o puede que dos semanas (el tiempo pasa a otra velcidad cuando tienes 7-8 años y un reloj Casio rosita con perritos) tenía en mis manos el cetro del poder!!!! que resultó ser finalmente un trozo de plástico azul y blanco, de pantalla demasiado verde, con un machanguito en el centro que tiraba penalties desde tres robóticas posiciones... Pero era MI plástico robótico!!

Y había sentido el dulce sabor del éxito delictivo...

Ésto es noticia!

1.) Un hombre entra en el metro y amenaza con matar a los ricos. Qué se le tiene que pasar a uno por la cabeza cuando se levanta para hacer semejante cosa?... y lo que es más peor entoavía: por qué madrugas para hacer semajantes cosa?? A ver atorao, dos cositas: los ricos no suelen viajar en metro, y si lo hacen no será a las 8 de la mañana, porque a esas horas Ambrosio estará sirviéndoles un rooibos aderezado con el N.Y.Times...

2.) Encuentran el punto G gracias a una ecografía vaginal. Madre mia! .... jajajaja!! y luego somos nosotras las que no tenemos orientación espacial.... Si es que solo falta que Durex comercialice el GPS_vibrator!!!! Chicos... no es tan difícil.... jajajaja!!

3.) Inventan un material capaz de repararse a sí mismo. La noticia la publica "Nature", así que nos la creeremos. Además es un avance... Que tu piensas: platos que se rompen y se recomponen espontáneamente!, que se te descuartiza el movil contra el asfalto?? naaaada!! arreglado en 05! La Barbie de la nena se queda por enésima vez sin cabeza??? (que aún no entiendo por qué una vez recolocada se quedaba cabezona!!! perdía su forma original!!) pues eso, que en plan Tim Burton ella solita vuelve a alzarse sobre los hombros! Pero luego sigues leyendo y te enteras del truco del almendruco: el material en cuestión está formado por aceite vegetal (hasta ahi ok, y si es de oliva mejor! por eso del oleico, que te es muy sanito!) y....productos procedentes de la orina!!!!! iuuuugggg!!! Ahi la cosa cambia..... porque, aunque una sabe que esas cosas se purifican mucho.... comer sobre restos biológicos de vete_tú_a_saber_quién... como que no!! Si es que la ciencia avanza.... pero... le falta perfeccionar....

jueves, 21 de febrero de 2008

De música, eclipses y misiles

Escucháis esa canción? es curioso cómo a veces escuchas algo y no te dice nada, te gusta, sí, pero... ni fú ni fá. En cambio un día esa misma canción viene de la mano de alguien y todo cambia... suena diferente! Y le pones cara a las notas, y sonríes con un compás de solo de guitarra, y la batería hace que tus pies se muevan solos.... "...todo tiene otro color, es tan diferente!..."

Y resulta que hay alguien que siempre se asoma por mi ventana con banda sonora.... y siempre acierta! me descubre y redescubre acordes que me hacen sonreir, me hacen sentir bien.... Me calienta los piecitos desde la distancia a base de notas y sonrisas...

O puede que todas estas sensaciones solo se deban al eclipse de esta noche... porque estamos a merced de la luna y sus caprichos; toda nuestra vida, desde el funcionamiento de cada uno de nuestros más o menos agraciados cuerpecitos hasta la organización de nuestras vidas desde hace siglos depende de "Catalina"... y lo curioso es que es solo un pedacito de piedra! que nos observa desde ahí arriba cada noche. como el vigilante de un "Show de Truman" abarrotado de gente. Excepto esta noche; esta noche nuestro -cada vez menos- azul planeta le ha ganado la batalla por unos instantes, como una rebelión adolescente que por un momento cree que lo ha ganado todo, que el idealismo despeinado se ha impuesto a la cuadrícula de las oficinas y las letras bancarias. Pero son solo unos instantes... y todo vuelve a ser como siempre... El día sigue a la noche y la noche al día... y seguimos siendo un teatro de marionetas para estrellas y satélites... En realidad somos tan chiquititos... Y en medio de toda esa inmensidad.... nos enamoramos!! jajajaja!!! y no vemos nada más! ni lunas, ni soles, ni eclipses... qué egocéntricos!! qué ilusos!!

El toque terrenal a todo ésto es que tenemos un misil a la deriva sobrevolando nuestras cabezas. Y cuando digo "nuestras" me refiero a la de cualquiera de nosotros, a los del hemisferio norte y a los del sur, a los godos y a los no-godos, .... Y "el juguetito" amenaza con caer en tu casa y esparcir los 450 Kg de combustible hiper-tóxico que lleva en la mochila... Es que los americanos no pueden entretenerse viendo una peli y comiendo palomitas como todo el mundo??? Así que... suerte!!! y que no nos aterrice (como a unos 2000Km/h) a ninguno de nosotros en la cocina....

lunes, 18 de febrero de 2008

Soy una inconsistente... pero agradecida!

Jajajaja!! es cierto! lo admito! y lo peor es que no sé si quiero cambiarlo...


Es cierto que había dicho que me daba a la fuga... pero hay cosas que te dan la vuelta, y desandas el camino. Y me alegro de que así haya sido! porque lo cierto es que me encanta el paisaje de esta ruta...

Gracias al Chiquilín ositos por hacerme reir, y por apoyar mi mala leche y mi desplante (recuerdos de la familia Smith)

Gracias a la corbatita de la mancha (alias Nacho, alias Javi, alias el secote), por intentar hacer que me lo crea... (13-3; T_4)

Gracias chico_no_serio_que_somatizas_luego_existes, por ser una encantadora enciclopedia con patitas, por tus historias, por tus no_risas y por tus referencias audiovisuales!! jajaja!! esa carpeta lleva tu nombre...

Gracias Dra. Anita, por esa sonrisa tan inocente y por el fin de semana de spa que nos vamos a pegar!! es una cita inamovible! (aunque aún no tenga fecha) jajaja!!

Gracias Loliña! por reaparecer, te echaba de menos...

Gracias portugués, por tu resaca, y por tu enorme sofá. La próxima vez que pises España que no sea Sevilla... demasiado ruidosos!

Y por último, pero (lo siento por los demás), más importante, asias Peter.... por tus canciones, por tus sonrisas, por tu acentito encantador, por tu histeria, por tu pseudo-cuadrícula IBM y por tu pelo rebelde! jajaja!! asias por estar... asias por ser... asias por volver.... chi?? ;)


Y sin más... buena semana (cuidado con los jueves!!) a todos/as.


Ay! véis como soy una inconsistente?? jajajaja!! algo más había: wenísimo en mate a lo Superman de Dwiht Howard del viernes!! yo porque me quedé un poquito chiquitita para el baloncesto de élite que si no.... (de toas formas, mi preferido sigue siendo Spiderman....)

sábado, 16 de febrero de 2008

Cansada, borde y a la fuga
























Pues sí! y qué? TOD@S tenemos derecho a un día así, y hoy pienso ejercer mi derecho! y a quien no le guste que no mire!




Me he despertado a las 9, y ante las (casi mudas) expectativas para este día, he decidido quedarme en la cama, cosa que mi querido perriño ha agradecido, porque le ha supuesto estar dormidito a mi lado hasta las 14:00.



Me he enfundado mis jeans más flojos y un jersey viejo y desteñido y he puesto rumbo al "súper", porque mi nevera estaba más vacía que mi buzón de correo. Algo de comida y un pack de Heineken, lo justo para sobrevivir. El periódico de hoy, con todo tipo de suplementos y para casa.

Y esta tarde a estudiar, porque una está borde ("ortiva"), pero no es idiota, y sabe cuales son sus obligaciones... por más que tenga ganas de mandarlas a la mierda.

Pero la noche se presenta "tiradamente" perfecta: cerveza, mucha cerveza, unas palomitas (=roscas=cotufas=popcorn=grumillos blancos que se te pegan a los dientes y te resecan todo el organismo) y muchas horas de "Padre made in USA", "Lost", puede que "Ice Age 2", probablemente una ración de Tim Burton (el toque oscuro inprescindible en una noche así) e inevitablemente una pizca de cine ñoño tipo "Orgullo y prejuicio" o "Descubriendo Nunca Jamás" (porque me gusta la lagrimita que se me escapa al final de esa peli siempre que la veo)

Así que solo falta decir.... Ahí os quedáis!!! desde el cariño y el respeto, por supuesto. Os deseo A TODOS un finde, y ya puestos buena semana, y buen fin de mes, porque igual le cojo el gusto a tener el router desconectado...



PD: dada mi inestabilidad psico-emocional es probable que vuelva mucho antes.... pero me pedía el cuerpo un "momento borde" (pero sin rencores, eh? que solo ejerzo un derecho...)

viernes, 15 de febrero de 2008

Y Andrew apareció y me alegro el día!

Sí señores! mi hermanito me dedicó unas palabras y a mi me cambió la cara. CLIC! Como quien pulsa un botón!!
A mi nunca me hace demasiada ilusión volver a Coruña... me rompe los esquemas y acabo harta de estar allí y no poder hacer mi vida normal (puede que una vida monótona, pero la mia) Y ahora resulta que estoy deseando que llegue el día 13 de marzo, 00:30 de la noche (es decir, día 14 en realidad) y aterrizar allá. En realidad lo que estoy deseando es que llegue el 15, ese será el día en que esos ojazos y esa barba se asomen por la puerta, y oleré su mezcla de olor a colonia "Dunhill" y tabaco rubio.... y sonreiré, e incluso puede que se me escape una lagrimita... porque no sé por qué últimamente me hace mucha falta... Quiero hablar de tantas cosas con él.... Weno, que me pongo ñoña otra vez!!! y no quiero!!!
Para quien no lo sepa, tengo otro hermano, más mayor que yo. Aquí le dedico también un huequito. Es muy distinto a nosotros. Siempre ha sido mayor; no mayor que yo, sino adulto. O quizás solo lo aparenta... Porque sorprendentemente empezó a ser cariñoso (hasta resultar agotador) cuando se fué a vivir "lejos"... y el pobre no sabe ser cariñoso! jajajaja!!! como empezó tarde no controla sus impulsos, y a veces llega casi a asfixiarte de lo fuerte que te abraza! jajaja!! pero me encantan sus besos hipersonoros, o que me agarre la mano mientras vemos la tv y juegue con mis dedos...
Los dos son especiales... cada uno a su manera.... y les extraño mucho.... Y como ya me he puesto a llorar como una tonta lo dejo aquí! (grrrrr!!!! por qué seré tan llorona!?!?! AAAHHHH!!!!!)

miércoles, 13 de febrero de 2008

Help! I need somebody...


Tic tac tic tac..... empieza la cuenta atrás para mi primer examen de la temporada.... tic tac tic tac... la mecha de esa bomba se encencerá a las 16:00 hora zulú (o bantú, o tutsi)... tic tac tic tac...


POR FAVORRRRRRRRRR!!!!!!!!!!!!!!! QUE ALGUIEN PARA ESE TEMPORIZADORRRRRRR!!!

martes, 12 de febrero de 2008

Nunca máis.... new flame....


Hai catro anos o "Prestige" (manda carallo o nome! menudo prestixio) tinxía de negro as costas de Galiza. Hoxe, o "new flame" escope babas negras contra Alxeciras...



Onte escoitei na tv dicir : " indignante, si esto ocurriese en otro lugar hace tiempo que estarían protestando". A presentadora dicíao polos políticos, polas institutcións... e iso indignoume!

Hai catro anos non foron os ministros de Madrid nin os conselleiros de Santiago quenes alzaron a voz, nin os que colleron os baldes cheos de merda negra. Foi a xente, galega e non galega, a marea branca contra a marea negra, como unha partida dun xadrez macabro e triste, a que deixou todo e foi sen dubidar cara a Costa da Morte, a evitar tanta morte... Morte do mar, morte das praias,.... morte de toda esa xente que vive da pesca, que sobrevive da pesca!, do mar, un mar duro e frío.... Porque Galiza é o mar, é a costa escarpada das rías, é as ondas batendo contra a pedra... e por sobre todo é a xente, esa xente do seseo e a gheada, ese Pepe do "Leiradal", esas mulleres da praza e do mercado que fican soas na súa casa tirando da familia mentres o seu home vai ó Gran Sol a gaña-la vida (ou a perdela, como lles pasou a tantos)


Así que que no veñan agora a perdir rapidez de xestión, ou a dicir que se pasase otra vez alí arriba xa terían actuado... unha merda! o "des-prestige" segue no mar, despois de tanto movelo dun lado cara outro non se conseguiu nada máis que facelo vomitar, como quen axita o bote do ketchup antes de usalo . E non quero dicir que esta nova pailarocada do "new flame" no sexa igualmente vergoñosa, faltaría máis! pero a reacción de xente non se pode calcular... por qué surxiu "Nunca máis" hai catro anos en non aparece agora unha "ni de coña" en Alxeciras??? o carácter de cada pobo non se calcula, non se planea.... cada quen é como é.... Así como a morriña é nosa (e tamém algo "porteña") e so os nosos meniños durmen no colo e non no "regazo" (que non é exactamente o mesmo) .... o movemento contra o chapapote medrou da nada, pero unha nada do norte, que non é o mesmo, aínda que todo o mundo (e cando digo mundo quero dicir Mundo) espertou do seu soño pra arrima-lo hombro (gracias de corazón dende aquí! formades parte dun dos meus "momentos inolvidables").

Porque hai cousas que nos pertencen, que son nosas, como ese anaquiño de Atlántico que te nos da vida e nos mata a un tempo... ou se cadra é porque nós pertencémoslle a él...

lunes, 11 de febrero de 2008

Despieta al amanecer y pregúntale por qué sueñas que nunca mueres...

Si de frases iba la cosa ésta se merece un puesto de honor, por la frase en sí y por la persona que la tiene como nick en el msn: mi hermanito pequeño.

Por dónde empezar a hablar de él?.... hay tantas cosas que se pueden decir! y poco de lo que esta torpe bolggera pueda escribir tendrá el sentido suficiente...


Quizás baste con decir que le quiero con locura, que le echo mucho de menos.... o quizás eso no sea suficiente... Sólo eso no compensa la emoción que me hizo sentir hace unos meses con un simple "estoy orgulloso de tí" (creo que nadie me lo había dicho nunca.... y en ese momento me hacía tanta falta!....) O la lagrimita que se me escapó cuando leí su piecita de puzzle en este blog (y lo mucho que me reí! eres único herpano bequeño!)


Sólo alcanzo a decirte que te quiero. Que sé que vas a ser feliz, porque nadie se lo merece más que tú, y escucharás todos esos "te quiero" que nos deben de todos estos años... Y que pienso llevarte de viaje con el siguiente sueldo que gane! jajajaja!!! solos tu y yo, herpano y herpana, porque nos lo merecemos! qué coño! jajaajaja! Igual que te merecías aquel concierto de Oasis en "Portugal" (nunca olvidaré la carita que tenías aquella noche... con esos ojazos verdes abiertos de para en par, porque que sepa todo el mundo que esos ojos son los más bonitos del mundo! por verdes, por enormes y por todo lo que dicen cuando te miran)


Moitos biquiños meu rei!! (te debo un pintxo de la bombilla!)

domingo, 10 de febrero de 2008

Por qué justo a mi tenía que tocarme ser yo??




Y SI EN VEZ DE PLANEAR TANTO
VOLÁSEMOS UN POCO MÁS ALTO?....



He decidido enfrentar al mundo, así que apenas se ponga lindo me avisan...

No será que esta vida moderna está teniendo más de moderna que de vida?....

Hoy entré al mundo por la puerta trasera....

Qué cuernos hago yo con el agujerito que siento adentro mio cuando no estás?!...

jueves, 7 de febrero de 2008

En fase R.E.M.

Vosotros no os daréis cuenta.... pero hoy hablo muy bajito, casi susurrando, porque esta maldita tos me ha dejado afónica.... Pero por lo menos esta noche me ha dejado dormir.... y soñar...

Fué un sueño extraño, como todos los míos. Estábamos en un concurso de la tv, uno de esos "realities" que te mandan a una isla a pasarlas canutas, pero sin isla, la habíamos cambiado por una casa, una habitación.... Y ahí estábamos los dos.... rodeados de gente, pero los dos... Nadie debía saber nada, nos mirábamos a escondidas... nuestras manos se rozaban....nuestras caras se acercaban.... Y yo ordenaba el cuarto, jajajaja!!! porque ya sabes que me gusta el orden... el orden alrededor, porque por dentro soy un revoltijo de pensamientos y sensaciones... Y quería besarte.... acariciarte... pero no podíamos.... Como unos quinceañeros sí, y qué? me gusta...

Y me he despertado, sin querer abrir los ojos para volver a mi sueño REM (gran grupo, todo sea dicho).... pero no he podido. Y en realidad no me importa, porque aún tengo esa sonrisa de tontisss en la cara.... y hoy será un buen día.... y tú estarás en él....

martes, 5 de febrero de 2008

Tengo resaca. Y no ha habido borrachera previa.
Mierda (kkita, para que mi madre no me riña). Qué hago? me tomo un café negro y meto la cabeza debajo del agua, en plan película barata de sobremesa del sábado? En la facultad no se nos ha enseñado a curar cosas que no existen, pero que te tienen hecho mierda... podría ser catedrática de eso! asignaura puramente empírica claro, cero teoría, asistencia no obligatoria (porque ya es bastante jodido estar hecho mierda como para aguantar al profesor), examen tipo test de respuesta única ( en caso de que exista... porque no siempre hay respuestas)
Mis manos se mueven por el teclado como arañas artríticas sin medicar ... torpes, lentas, pesadas... porque a veces escribo supersaclifragilísticoespialidoso sin siquiera mirar las teclas, como las secretarias de las películas; pero otras veces me cuesta un mundo escribir un simple "si", sobre todo si es un "si" condicional... que hace temer lo que venga después... como esos "peros" que piensas : mierda! la cagué! Véase: "te quiero, pero... como amiga". O: "el examen no está del todo mal, pero te dejo para el final para que te esfuerces más" (y una mierda! me mandas a los finales porque eres una amargada hijaputa que no sabe qué hacer con su vida!)...
Creo que la resaca me vuelve borde y malhablada. No lo creo, lo sé. Es una inmadurez. Pero qué importa! a la mierda todo! no siempre voy a estar bien. Y no siempre que estoy mal puedo esconderlo tras una sonrisa de escaparate; eso cansa mucho....
Mañana se habrá pasado, un ciclo circadiano más. El inexistente alcohol se habrá eliminado. Y seguramente estaré mejor... o por lo menos con fuerzas para simularlo...

lunes, 4 de febrero de 2008

Farmacia de guardia




Ayyyyyy!!!!!!!!!!!!! que lindas!!!!

hoy he subido a visitar a mis ex-compis de la famacia, donde trabajé este verano. Que guay!!!!


las extraño más.... jajjajaja!!! cada una con su puntito de locura!!! pfffffffff!!! echo de menos los cafecitos.... los apuros con las recetas..... los mosqueos de la Rosi.... (jajajaja!!! es bromita wapa!!! eres un cielo!!!) Jooooooooo!!!!!!!!!!!!!!! yo quiero volverrrrrrrrrrrrrrr!!!!!!!!!!!!!!!!!!! jajaajaja!!!


Faltaban Nuri y la loca de la Mary, que anda "pa la pínínsula"; que linda!! me había dejado un regalito cuando se fué.... jooooooo!!!!!!!!!!! casi se me cae la lagrimita y todo.... Parece mentira lo que una puede extrañar a la gente en tan poco tiempo....



Que sepais todas que sois la caña!!!! que os quiero un montón!!!!! y que no creo que encuetre unas "boticarias locas" como vosotras vaya donde vaya !!!!

Y lo dejo que me pongo tonta y mojo el portátil con las lagrimitassssssssss!!!!!!!!!!!!!!!!


PD: mierda de DOE´s !!!!!! jajaajajaja!!!!! viva Mololo!!!!!

domingo, 3 de febrero de 2008

Carnaval, carnaval....

Recién llegado del parque de Sta. Catalina, el ranking de los mejores disfraces:

1º) El porro con aroma! por realista. Un porro de casi dos metros con auténtico aroma a "maría"!!! jjajaja!!! q weno!!!! la persona humana que habitaba esa chimenea debia de estar más a gustito....

2º) Enjuto Mojamuto! por frikazo. El pobre... me da que solo unos pocos sabíamos de qué iba... pero ya debió plantearse el problema antes de salir de casa porque iba armado de una foto del verdadero Enjuto!jajajajaja!!! y se la enseñaba a la gente todo emocionado!!! jaajaja!!! (para quien no sepa quien es semejante personaje, que consulte los videos de más abajo)

3º) Ex-aequos: El Chavo del 8! por entrañable. El "fliss" antiinsectos y su séquito de cucarachas, por necesario. El conductor y su moto "kasapaqui", por abrirnos camino entre la multitud.


*Premio anti-disfraz: a tod@s aquell@s que creen que enseñarlo todo es ir disfrazad@ (para eso están las playas nudistas, no los carnavales...)

*El puntazo de la noche: el taxista argentino que nos llevó de welta. El final perfecto!
Powered By Blogger